Poezja

Diana, Warszawa
1998

ADRESAT NIEZANY

Ksiądz Jan Twardowski we wstępie do tomiku Adresat nieznany:

Szanowna Pani,

Początkowo chciałem pisać recenzję o Pani wierszach, ale poniechałem tego.

Piszę list. List jest bardziej osobisty , bliższy, oczekiwany. Chyba ze smutkiem nazywa Pan dzień bez-listnym. Spadające liście przypomniały Pani listy.

Przepraszam bardzo, że się z moim teraz spóźniam, ale ostatnie święta zabrały mi czas.

Proszę mi również wybaczyć, że list będzie krótki. Chociaż krótki list jest trudniejszy od długiego.

W wierszach Pani można odczytać, że jest Pani stale w podróży, z walizami i torbami. Nie tylko nad Sekwaną, nad rzeką Hudson, w samolocie z Berlina, w drodze do Otwocka, na wielu mapach świata. Trudno Panią uchwycić. Znika Pani, kiedy ktoś oddala się o krok.

Najważniejsze jest chyba to, że w tym świecie przeludnionym słowami posługuje się Pani ich garstką. Największą wartością poezji jest prostota i zwięzłość, ale Pani osiąga coś więcej. Obdziera Pani ze skóry słowo, wdziera się do jego wnętrza.

Trzeba chyba napisać całą nowelę, żeby powiedzieć to, co Pani potrafi zmieścić w takich na przykład wierszach.

prośba o ratunek

powiedz

jak ja

mówię do ciebie

to nieważne

że jest

niemożliwe

albo

czy czasem

patrzysz na mnie

stamtąd

czy mnie wołasz?

nie zbliżam się

żebyś nie odkrył we mnie

śladów

swojej

wytrwalej

nieobecności

Wystukuje Pani jak najoszczędniej słowa, które kosztują. Pozbywa się Pani rozwiniętych zdań, opisowości, literatury. Słusznie. Poezja nie jest układaniem słów, ale podróżą między słowami. Od słowa może być ważniejsza „wielojęzyczna łza”, ogień, czułość.

Odkrywam w Pani wierszach ostro sformułowaną myśl.

Urok niedomówień.

 Żart – choćby wtedy, kiedy pisze Pani, że przebiegła drogę kotu.Uśmiech – kiedy mówi Pani, że miejsce przy oknie jest miejscem za szybą.

Dobroć – kiedy odgaduje Pani, że rzeczy z domu starców nie chcą minąć. Wyposzczone naczynia. Słonie, które nie przyniosły szczęścia. Wszystko prosi o łaskę.

Dziękuję Pani za życzliwość zaufania, za wiersze, za przypomnienie, że każdy w swojej podróży odchodzi do kresu, za to, że pozostaną po nas nie tylko osierocone bagaże.

Dziękuję za taki wiersz:

         jeszcze raz

         jak daleko

         jak blisko

         ostatni raz

Dziękuję za to, że Pani w swojej wykwintnej poezji potrafi napisać coś tak prostego.

         najbardziej bezradne

         są bezdomne listy

         o miłości

         silniejszej

         niż śmierć

Chociaż, jeśli chodzi o mnie wierzę, że jest miłość za Bóg zapłać.

Jak to dobrze, że widzi Pani między wierszami zwykłe życie tych, co jedzą poziomki i żurek, łykają proszki od bólu głowy, ścielą łóżko, przypalają mleko, wybierają się w drogę, podziwiają Nike z Samotraki.

Na zakończenie dziękuję, że Pani jest samo swoja.

Poza tym co Pani pisze, widzę w Pani człowieka mądrego, który posługując się niewielu słowami potrafi tyle powiedzieć o swojej samotności, miłości, cierpieniu, cierpliwym, poszukiwaniu drugiego człowieka.

ksiądz Jan Twardowski
Warszawa, 03.01.1997