Diana, Warszawa
2001

ŁĘCZYCA

Anna Piwkowska o tomikach Na cudzych brzegach i Łęczyca:

„Wiersze z ostatnich dwóch tomików są niedługie, często lakoniczne, ale w krótkim błysku opisują konkretną sytuację, docierają do sedna przeżycia. W swoich utworach poetka nazywa to, czego nie można nazwać poza poezją: mijającą właśnie chwilę, uczucie, momenty jednostkowego szczęścia i smutku.

Tomik Na cudzych brzegach jest opisem wspólnoty, bliskości z ludźmi zamieszkującymi inne wyspy i inne brzegi. Większość tych wierszy napisana została w podróży. (...) syndrom wiecznej ucieczki, ciągłej podróży staje się w końcu dla poetki rodzajem uwięzienia. Coraz częściej pojawia się motyw poszukiwania własnego miejsca na ziemi, choćby małego stablinego skrawka, gdzie możnaby zarzucić kotwicę.

Ale w swoich najnowszych wierszach Agata Tuszyńska poszukuje jednak chyba czegoś więcej niż własnej tożsamości i swojego miejsca na ziemi. Tęskni za czymś, co można by nazwać jej własną ziemią obiecaną. Ta ziemia obiecana jest czymś, co autorka w sobie nosi – jej wewnętrznym niepokojem. (...)

Dwa światy, łęczycki i ten położony na cudzych brzegach, a także własny świat autorki przeplatają się ze sobą i spotykają. Choćby w samolocie, gdzieś ponad ziemią, albo w wierszu Seder o dwóch babkach, jednej dobrze znanej, która – jak pisze Tuszyńska – pokazała mi/jak Bóg się rodzi/ i moc truchleje... i tej drugiej, nieznanej, z getta.

Własną prawdę, która dla autorki przypływa z tych dwóch światów, zamyka Tuszyńska w następujących słowach wiersza: nie znam porządku/ żadnej wiary/odkupienie nie dosięga mnie/w języku niczyich świętych/ani proroków/spod znaku winy//tradycja musi mieć dach/ w drodze/mam tylko niebo. Niebo, jak wynika z poezji Tuszyńskiej, to zbyt mało, aby poczuć się bezpiecznie. Ale chyba nie o bezpieczeństwo chodzi w tej poezji, posługującej się oszczędnym, powściągliwym, prostym i zwięzłym językiem, który trafia w sam śordek sensu. A sensem dla Agaty Tuszyńskiej jest ciągłe poszukiwanie, nieustanne stawianie pytań.”